Ένα τραγουδάκι των αδερφών Βασιλείου.Στη πρώτη εκτέλεση το τραγούδησε ο Λευτέρης Σαρλάνης. Στην παρούσα εκτέλεση η ενορχήστρωση και η εκτέλεση : Κατσίκιας Νικολάκης Τεχνική επεξεργασία -Τραγούδι: Λαφιάς Παύλος
Ενορχήστρωση- εκτέλεση Κατσίκιας Νικολάκης. Τεχνική επεξεργασία-Τραγούδι Λαφιας Παύλος
Με σεβασμό στους δημιουργούς στους οποίους ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα
Ενορχήστρωση -εκτέλεση: Κατσίκιας Νικολάκης... Τεχνική επεξεργασία-Τραγούδι: Λαφιάς Παύλος.. Με σεβασμό στους δημιουργούς του στους οποίους ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα
Ένα όμορφο τραγουδάκι των : Δημήτρη Ζάχου και του Λεονάρδου Μπουρνέλη.. Το έχουν τραγουδήσει όλοι σχεδόν στα πανηγύρια. Σπουδαίες εκτελέσεις των : Γ.Ταλιούρη και του Δ .Ζάχου. Στην παρούσα εκτέλεση: Ενορχήστρωση -Εκτέλεση : Κατσίκιας Νικολάκης.. Τεχνική επεξεργασία-Τραγούδι: Λαφιάς Παύλος
Στίχοι Κώστα Βίρβου.. Μουσική Στέλιου Καζαντζίδη που το τραγούδησε πρώτος Στην παρούσα εκτέλεση: Ενορχήστρωση -εκτέλεση: Κατσίκιας Νικολάκης Τεχνική επεξεργασία-Τραγούδι :Λαφιάς Παύλος Με κάθε σεβασμό στους δημιουργούς
Σε στίχους Χ. Κολοκοτρώνη και Μουσική Θ Δερβενιώτη Στην επανεκτέλεση εδώ: Ενορχήστρωση-εκτέλεση Κατσίκιας Νικολάκης Τραγούδι-Επεξεργασία: Λαφιάς Παύλος
Ενορχήστρωση-Εκτέλεση: Κατσίκιας Νικολάκης Τραγούδι-Τεχνική επεξεργασία: Λαφιάς Παύλος Ένα τραγουδάκι των αδερφών Βασιλείου που το τραγούδησε για πρώτη φορά ο Λευτέρης Σαρλάνης
Ενορχήστρωση -Εκτέλεση : Κατσίκιας Νικολάκης Τραγούδι -Τεχνική επεξεργασία: Λαφιάς Παύλος Με κάθε σεβασμό στους δημιουργούς του στους οποίους ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα
Ένα οργανικό κομμάτι (Καρσιλαμάς) που τον άκουσα για πρώτη φορά με λαούτο από ένα πολύ μεγάλο μουσικό τον Χρήστο τον Ζώτο και προς τιμήν του τον ηχογράφησα με Ούτι Στη τεχνική επεξεργασία ο Λαφιάς ο Παύλος
Ένα τραγουδάκι για αυτούς που το μόνο που γνωρίζουν καλά είναι να παίρνουν χωρίς να λένε τουλάχιστον ένα ευχαριστώ Στίχοι: Κατσίκιας Νικολάκης Μουσική :Κατσίκιας Νικολάκης Εκτέλεση: Κατσίκιας Νικολάκης Τεχνική επεξεργασία: Λαφιάς Παύλος Τραγουδι: Λαφιάς Παύλος
Ένα εύθυμο τραγουδάκι σε Μουσική και στίχους δικούς μου. Η επεξεργασία και το τραγούδι ως συνήθως ανήκουν στον πολύ καλό μου φίλο και αδερφό Λαφιά Παύλο
Το τραγούδι με τίτλο "ΜΟΥΣΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ" είναι ένα τραγουδάκι που γράφτηκε σε στίχους Κασσελούρη Απ Χρήστου . Η Μουσική καθώς και η εκτέλεση είναι Κατσίκια Νίκου και πάντα με την φωνή του Παύλου Λαφιά. Είναι μια συνεργασία ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ-ΑΡΤΑΣ σε αναλογία 1:2
Στίχοι-Μουσική Κατσίκιας Νικολάκης Επεξεργασία -Τραγούδι Λαφιάς Παύλος Ένα τραγουδάκι που το γράψαμε μετά από την παράκληση φίλων από την Άνδρο. Να το ακούνε και να το σιγοτραγουδάνε στα γλέντια τους. Ο Παύλος το απογείωσε όπως και όλα τα άλλα
Σύνθεση -Εκτέλεση : Κατσίκιας Νικολάκης Επεξεργασία-Συνοδεία : Λαφιάς Παύλος Ένα απλό σόλο στο στιλ του Μπουρνέλη που μια εποχή μεσουρανούσε στο είδος του
Στίχοι-Μουσική -Εκτέλεση : Κατσίκιας Νικολάκης Επεξεργασία-Τραγούδι: Λαφιάς Παύλος Η άπονη είναι ένα τραγουδάκι που δείχνει την καθημερινότητα της ζωής ενός ανθρώπου που δεν έχει και πολλούς πόρους και έτσι διαλέγει ένα απλό -όχι όμως και ενδεδειγμένο- να ξεχάσει την κατά την γνώμη του "προδοσία" από μια γυναίκα
Στίχοι μουσική- εκτέλεση Κατσίκιας Νικολάκης Επεξεργασία -Τραγούδι : Λαφιάς Παύλος Ύμνος στη γυναίκα που είναι ένα πλάσμα που πάντα επιζητάει λούσα και στολίδια " βρονταλίδια"
Το τραγουδάκι αυτό περιγράφει πραγματική ιστορία που έζησα όταν ήμουν 8 χρονών με το τρεχαντήρι μας ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ Λ.Σ 45. Ένα σκάφος που το αγαπούσα πολύ και δεν το ξεχνώ με τίποτα αφού πολλές φορές σε μπουρίνια μας έσωσε.. Το τραγούδι περιγράφει μία νύχτα που είχαμε πάει με τον συχωρεμένο τον πατέρα μου στη Σκάλα-ένα πολύ καλό ψαρότοπο στη Σαμοθράκη- και την νύχτα κατά της 10:30 πέταξε "ανοιχτό" Β/Δ αέρα.. Είναι πολύ δύσκολο να περάσει κανείς τον κάβο του ΑΓ Ανδρέα με τέτοιο καιρό αφού τα κύματα είναι τεράστια και χτυπάνε τη μάσκα του καϊκιού. Εγώ ήμουν στο τιμόνι παρά την μικρή μου ηλικία και αυτό που ευχόμουν ήταν να μη σβήσει η μηχανή και να πιάσουμε το λιμάνι της Καμαριώτισσας.. 50 χρόνια αργότερα το απέδωσα με την μουσική.Φυσικά στίχοι -μουσική και η εκτέλεση είναι δική μου Η επεξεργασία και το τραγούδι είναι χαρακτηριστικά: Λαφιάς Παύλος
Είναι ένα τραγουδάκι του οποίου οι στίχοι ανήκουν στον Βασιλείου Γιάννη.. Η μουσική καθώς και η εκτέλεση είναι δική μου ( Κατσίκιας Νικόλαος) Στην τεχνική επεξεργασία καθώς και στο τραγούδι ο Λαφιάς Παύλος . Το τραγούδι αναφέρεται στο ξαφνικό και άδικο χαμό του μικρότερου θείου του Στράτου που τον αγαπούσα εξαιρετικά πολύ. Στην μνήμη του το γράψαμε σε συνεργασία με τον θείο μου τον Γιάννη και ο Παύλος το απογείωσε
Λέγεται και σκέτο σέρβικος οπότε και όπως καταλαβαίνουμε υποδηλώνει και την προέλευσή του. Είναι ένας χορός με γρήγορο ρυθμό 2/4 σχεδόν μονότονος με εξαίρεση τις φιγούρες και την δεξιοτεχνία του πρώτου χορευτή. Τον συναντά με σε όλες τις μουσικές παραδόσεις των λαών της Βαλκανικής . Είναι κάπως πολύπλοκο ποιος λαός επηρέασε ποιον. Είναι πιθανό να διαδόθηκε και να μετασχηματίστηκε από τους πλανόδιους μουσικούς όπως για παράδειγμα οι τσιγγάνοι. Μοιάζει πολύ με τον χορό των κοζάκων που φαίνεται να είναι και σχετικοί. Σαν χορός είναι πού απλός και εύκολος.. Μπορεί να τον χορέψει ο καθένας ανεξάρτητα αν γνωρίζει ή όχι τα βήματα σε αντίθεση με τον χασάπικο που χρειάζεται μαεστρία και γνώση. Προφανώς οι ξένοι έχουν λίγο μπερδέψει τον χασάπικο με το συρτάκι και τον χασαποσέρβικο.
Το Χασάπικο ή Χασάπικος είναι χορός και τύπος των τραγουδιών των Ελλήνων από την Μακεδονία και την Κωνσταντινούπολη.Οι ρίζες του ανάγονται στη βυζαντινή περίοδο, όταν αποτελούσε χορευτική μίμηση μάχης με σπαθιά από τη συντεχνία των Ελλήνων χασάπηδων στη Μακεδονία και την Κωνσταντινούπολη. Η πρώτη σειρά κρατούσε μαχαίρια, ραβδιά και μαστίγια ενώ η δεύτερη δεν είχε όπλα. Η ονομασία προέρχεται από την τουρκικής προέλευσης λέξη kasap, που σημαίνει κρεοπώλης, ενώ η αντίστοιχη ελληνική ονομασία ήταν μακελάρικος. Ο όρος στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να υποδηλώσει μόνο τη γρήγορη εκδοχή του χασάπικου, γνωστή επίσης και ως χασαποσέρβικο.Μορφές του χορού αυτού ήταν γνωστές από παλαιότερα χρόνια σε αρκετά μέρη του ελληνικού ή Ελληνόφωνου Χριστιανικού χώρου, περισσότερο όμως στην Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή της. Αντρικός χορός, τώρα χορεύεται σε ευθεία γραμμή κυρίως από άνδρες (σπάνια από γυναίκες). Παλιότερα, για να χορέψει κάποιος χασάπικο, έπρεπε να φοράει τραγιάσκα με σηκωμένο γείσο, κάνοντας το ίδιο βήμα σαν να είναι όλοι ένα σώμα. Τα βήματα και η περιγραφή έμοιαζαν και μοιάζουν με την παράθεση τελετουργικών κινήσεων σε μια προσπάθεια σύνδεσης του χορού με την αρχαιότητα, με τον τρόπο στάσης και τακτικής κίνησης, στο στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή την αναπαράσταση των στάσεων των πολεμιστών του. Επί Τουρκοκρατίας , χόρευαν το συγκεκριμένο ελληνικό χορό εκτός από τους Μακελάρηδες και γενίτσαρους και οι αρναούτηδες , γι' αυτό λεγόταν και αρναούτικο, ανάλογα με τις κοινωνικές ομάδες που διαβιούσαν στην περιοχή. H κυρία Ελισάβετ Λομάκα-Σενιέ (μητέρα του Γάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ), τον θεωρούσε χορό αρχαίο (που συμβολιζε την εκστρατεία του Μέγα Αλέξανδρου κατά του Δαρείου). Αναφορά γίνεται στις επιστολές της Μαντάμ Σενιέ (Ελισάβετ Σάντη-Λουμάκη) στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, η οποία αναφέρεται στο χορό ως Αρναούτικο (συγκεκριμένα περιγράφεται ως χορός που χορευόταν στην Κωνσταντινούπολη κυρίως τις ημέρες του Πάσχα) που τον χόρευαν οι Έλληνες χασάπηδες της Πόλης, οι Μακελλάρηδες του Βυζαντίου κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου.Υπάρχουν πολλά είδη «χασάπικου», που χωρίζονται σε 2 μεγάλες κατηγορίες: τους αργούς και τους γρήγορους.Το χασάπικο αποτέλεσε βάση για το συρτάκι (δημοφιλές από την ταινία "Αλέξης Ζορμπάς" κι έτσι στο εξωτερικό θεωρείται ο αντιπροσωπευτικότερος ελληνικός χορός.Σήμερα απαντάται σε 4 μορφές: χασάπικο, χασαποσέρβικο, χασάπικο βαρύ/αργό και "πολίτικο"/"ταταυλιανό".(Βικιπαίδεια)
Το συρτάκι είναι δημοφιλής ελληνικός χορός . Δεν είναι πολύ παλιός ελληνικός χορός. Στην πραγματικότητα, χορογραφήθηκε από τον Γιώργο Προβιά το 1964 για την κινηματογραφική ταινία Ζορμπάς ο Έλληνας(Zorba the Greek) από αργές και γρήγορες κινήσεις του χασάπικου.Η μουσική για το συρτάκι γράφτηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη. Κύριο χαρακτηριστικό του χορού αυτού και της μουσικής του είναι η επιτάχυνση στο ρυθμό. Το όνομα συρτάκι προέρχεται από την λέξη συρτός, ένα κοινό όνομα για μια ομάδα παραδοσιακών ελληνικών χορών στους οποίους οι χορευτές "σέρνουν" τα πόδια τους σε αντιδιαστολή με τους πηδηχτούς χορούς. Το όνομα συρτάκι ενσωματώνει και τον συρτό (στο πιο αργό μέρος του) και στοιχεία πηδηχτού (στο γρηγορότερο μέρος του).Σήμερα το συρτάκι είναι ένα από τα τουριστικά αξιοθέατα της Ελλάδας και τις ελληνικές ταβέρνες σε όλο τον κόσμο.
Χορογραφία
Το συρτάκι χορεύεται με σχηματισμό γραμμών ή κύκλων από τους χορευτές, οι οποίοι κρατιούνται με τα χέρια από τους ώμους των διπλανών τους. Ο σχηματισμός γραμμών είναι πιο συνηθισμένος. Το μέτρο είναι 4/4, αυξάνεται σταδιακά και φτάνει στα 2/4 στο γρηγορότερο μέρος. Συνεπώς, ο χορός αρχίζει με πιό αργές, ομαλότερες κινήσεις οι οποίες βαθμιαία γίνονται γρηγορότερες, ζωηρές, συμπεριλαμβάνοντας συχνά και μικρά πηδήματα.
Ρεκόρ Guinness
Στις 31 Αυγούστου του 2012, το παγκόσμιο ρεκόρ Guinness για το συρτάκι έσπασε από 5.614 ανθρώπους οι οποίοι χόρεψαν συρτάκι για πέντε λεπτά δίπλα στη θάλασσα, στην παραλία της πόλης του Βόλου στην Ελλάδα. Η ΕΚΠΟΛ (Εταιρεία Κοινωνικής Παρέμβασης & Πολιτισμού της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας) στο Δήμο Βόλου, διοργάνωσε την εκδήλωση στην κεντρική παραλία της πόλης του Βόλου κάτω από το φως της δεύτερης πανσέληνου του μήνα, στις 31 Αυγούστου. Τότε 5.614 άνθρωποι ηλικίας από 14 έως 89 χόρεψαν με τη μουσική του Ζορμπά του Μίκη Θεοδωράκη, γεμίζοντας την παραλία της πόλης. Μέρος πήραν άνθρωποι από το Βόλο, τη Λάρισα, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Τρίκαλα, ακόμη και από τα νησιά της χώρας όπως και επίσης μέρος πήρε και η εθνική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης. Από τη Βικιπαίδεια,την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.
Είναι ένας ελληνικός παραδοσιακός χορός που
ανήκει στο είδος χορού συρτός. Στη βασική του μορφή έχει δώδεκα βήματα,
από τα οποία τα επτά πρώτα είναι προς τα εμπρός και τα υπόλοιπα πέντε επί
τόπου. Δημοφιλέστατος δημοτικός χορός, που λέγεται και ίσος ή συρτός, με
πανάρχαιες ελληνικές ρίζες. Άγνωστος είναι ο δημιουργός του. Το όνομα του
προέρχεται από την Πελοπόννησο, όπου και δημιουργήθηκε. Πολλές όμως είναι οι
θεωρίες που διατυπώθηκαν για την αρχαία του προέλευση. Αυτή φαίνεται από
απεικονίσεις σε αγγεία, καθώς επίσης και από τοιχογραφίες που παρουσιάζουν
μερικά χαρακτηριστικά του βήματα ή φιγούρες. Το ότι οι χορευτές κρατούν ο ένας
τον καρπό του άλλου, μας βοηθάει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο καλαματιανός
έχει κάποια σχέση με κάποιον από τους χορούς των αρχαίων προγόνων μας. Ο
ευχάριστος ρυθμός του και τα απλά βήματά του τον καθιέρωσαν σαν τον
δημοφιλέστερο Ελληνικό χορό και χορεύεται σε όλη την Ελλάδα από άνδρες και
γυναίκες. Τα βασικά βήματα του είναι 12 και χορεύονται ταυτόχρονα από όλους
τους χορευτές. Δίνει την ευκαιρία στον χορευτή που σέρνει τον χορό να κάνει
πολλούς αυτοσχεδιασμούς. Στην αρχή όλοι οι χορευτές σχηματίζουν κύκλο και
βλέπουν το κέντρο του. Τα πόδια τους είναι σε θέση προσοχής, και κρατιούνται
μεταξύ τους από τους καρπούς ή με τα μαντήλια.Ο ρυθμός του καλαματινού είναι
7σημος, δηλαδή με μέτρο 7/8 (Βικιπαίδεια)
Ο Σιγανός, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, είναι αργός, περπατητός σχεδόν χορός και χορεύεται με τους χορευτές πιασμένους από τους ώμους.Ο χορός αποτελείται από έξι ή οκτώ βήματα, ανάλογα με τη περιοχή στην οποία χορεύεται. Στο Μυλοπόταμο για παράδειγμα στο Ρέθυμνο, χορεύεται με οκτώ βήματα, ενώ στο Ηράκλειο χορεύεται με έξι. Όταν χορεύεται με έξι βήματα δεν ολοκληρώνει ο κύκλος του χορού τη μελωδία γιατί τα μέτρα της είναι οκτώ.Γενικά είναι εύκολος χορός και μπορεί πολύ γρήγορα να τον χορέψει και κάποιος που δε τον ξέρει. Για το λόγο αυτό χαρακτηρίζεται και τουριστικός χορός.Λέγεται ότι αναπαριστά την έξοδο του Θησέα από το λαβύρινθο γιατί ο κύκλος του πολλές φορές αποκτά ελικοειδή μορφή και κουλουριάζει, όταν οι χορευτές είναι πάρα πολλοί. Επίσης αναφέρεται ότι είναι ο χορός για τη νύφη, διότι χορεύεται στους γάμους με το γαμπρό μπροστά και δίπλα του τη νύφη.
Κοντυλιές - Νίκος ΞυλούρηςΓια την προέλευση του όμως δεν υπάρχουν επαρκή ιστορικά στοιχεία ή αναφορές. Λέγεται όμως ότι κατά τη Τουρκοκρατία οι αγάδες συνήθιζαν να καλούν Κρητικούς στους οντάδες τους και έριχναν στο πάτωμα ρόβι για να γλιστρούν, βάζοντας τις γυναίκες να χορεύουν και να πέφτουν κάτω, έτσι ώστε να σηκώνονται τα φουστάνια τους και να κάνουν χάζι.Οι Κρητικοί μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο δασκάλεψαν τους Κρητικούς επίσης οργανοπαίχτες να φτιάξουν ένα χορό περπατητό, με γερό κράτημα ώστε να μη χάνουν την ισορροπία τους οι γυναίκες τους. Έτσι αναφέρεται ότι γεννήθηκε ο σιγανός.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ «ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ»
Την Κυριακή 16 Ιουνίου 2013 πραγματοποιήθηκε στο κηποθέατρο «ΕΓΝΑΤΙΑ» Αλεξανδρούπολης, η ετήσια μουσικοχορευτική εκδήλωση του ΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ «ΧΡΟΝΗΣ ΑΗΔΟΝΙΔΗΣ», με παραδοσιακά τραγούδια και χορούς απ' όλη τη Θράκη, αλλά και από τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, όπου παρουσιάστηκαν οι οκτώ χορευτικές ομάδες του συλλόγου και η παιδική παραδοσιακή χορωδία υπό τη διεύθυνση του χοράρχη ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΜΜΟΥ. Δάσκαλος όλων των χορευτικών τμημάτων ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΛΗΒΑΣΙΛΗΣ. Συμμετέχουν οι μουσικοί: Ευφραιμίδης Φίλιππος (βιολί) Γιαρένης Χρήστος (λαούτο) Καραγκιοζάκη Θεοδώρα (κανονάκι) Σαΐρης Βαλάντης (κρουστά)
Οι χοροί της Σαμοθράκης είναι γνωστοί στο Πανελλήνιο και χορεύονται σε πολλά μέρη. Πάντα όμως με την ταυτότητα που διακρίνει τα νησιά του Αιγαίου πελάγους Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε χορευτικό Ο Φιλοπρόοδος Όμιλος του Γαυρίου της Άνδρου παρουσιάζει τους χορούς Παλιός Συρτός,Αργός Αμολαρτός και Τζεμπέκ'κο απο το νησί της Σαμοθράκης στην ετήσια εορτή της Παναγιάς της Θεοσκεπάστου στην Χώρα της Άνδρου στις 20-4-13.,
Πέντε χαρακτηριστικοί χοροί της Σαμοθράκης όπως τους χόρεψε και κατέγραψε το χορευτικό τμήματου χορευτικού τομέα ΕΜΠ 2011.
Ο πλατανίσιος
Ο σταυρωτός
Ο βρακάδικος
Το Γιαρ Γιαρ
Ο Καρσιλαμάς
Πολιτιστικός όμιλος Δάφνης Υμηττού:Ελλήνων ρίζες.Μουσικοχορετικό οδοιπορικό στην Ελληνική Παράδοση Κυριακή 30 Ιουνίου 2013
Πλατεία Δημαρχείου Δάφνης: ΧΟΡΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ
Σταυρωτός
Καρσιλαμάς
Πλατανίσιος συρτός
Γιάρ Γιάρ
Διδασκαλία Χορών : Βασίλης Λιάπας
φωτογραφία,βίντεο,μοντάζ : Μάνος Μανιός
Τμήμα Παραδοσιακών χορών του δήμου Πετρούπολης, στα πλαίσια του διήμερου αφιερώματος στην Παράδοση, αποδίδει χορούς από την Σαμοθράκη.
Συμμετέχουν οι Μουσικοί:
Κλαρίνο Σαντούρι: Φάνης Φωτόπουλος
Βιολί: Παναγιώτης Κοτσώνης
Λαούτο: Ηλίας Μαυρίκης
Κρουστά: Γιάννης Ζευγίτης
Τραγούδι: Μιχάλης Μιχόπουλος
Επιμέλεια Τμημάτων Παραδοσιακών χορών: Τερέζα Καζαδέη
Χοροδιδάσκαλοι: Κωνσταντίνα Λάμπου & Αποστόλης Γεωργακόπουλος
1) ο αυθεντικός Ικαριώτικος (στη πραγματικότητα τέσσερα διαφορετικά τραγούδια-σκοποί, που συνολικά ή ξεχωριστά αποτελούν τον Ικαριώτικο χορό), που χορεύουν οι Ικαριώτες στα παραδοσιακά πανηγύρια τους.
Συγκεκριμένα οι οργανικοί σκοποί είναι οτσαμούρικος,οραχιώτικοςκαι οπεραμαρίτικοςκαι τα τραγούδια"Πέρα στο χωριού τη βρύση"και"Η συμπεθέρα".
2)Το τραγούδι"Ικαριώτικος"(Η αγάπη μου στην Ικαριά) (Κονιτόπουλος, Πάριος κα.)Σύγχυση δημιουργείται συχνά μεταξύ των δύο εκδοχών. Πολύς κόσμος πιστεύει οτι το τραγούδι"Η αγάπη μου στην Ικαριά"είναι ο παραδοσιακός Ικαριώτικος χορός, το οποίο είναιανακριβές.
Αν και οι χοροί είναι εξαιρετικά όμοιοι (στη πραγματικότητα ίδια βήματα με διαφορετικό ρυθμό και τρόπο) Στον Ικαριώτικο χορό οι χορευτές πιάνονται ψηλά από τους ώμους. Τα όργανα που παίζουν τον Ικαριώτικο, παραδοσιακά είναι η Τσαμπούνα ή τσαμπουνοφυλάκα, το βιολί και σε πιο σύγχρονες εκδοχές και η κιθάρα.Στα Ικαριώτικα πανηγύρια που γίνονται όλο το καλοκαίρι (και όχι μόνο) στο νησί του Ικάρου, η εκδοχή 2 (η αγάπη μου στην Ικαρία) δεν ακούγεται καθόλου από τις παραδοσιακές ορχήστρες του νησιού. Αυτό ερμηνεύεται από αρκετούς ως αποφυγή σύγχυσης του πραγματικού Ικαριώτικου με το τραγούδι. Αντ' αυτού, σε όλα τα Ικαριώτικα πανηγύρια την τιμητική του φυσικά έχει ο Ικαριώτικος (εκδοχή 1) όπου παίζεται και χορεύεται με πάθος αρκετές φόρες κατά τη διάρκεια του πανηγυριού από πλήθος κόσμου.Τα τελευταία χρόνια τα πανηγύρια έχουν "ξαναγεννηθεί" με την έντονη συμμετοχή της νεολαίας, αλλά και των επισκεπτών του νησιού, έχοντας γίνει ο πόλος έλξης του νησιού! Βικιπάιδεια
Δωδεκανησιακός χορός που χορεύεται στη Ρόδο σε ρυθμό 7/8. Χορευτές και χορεύτριες, τοποθετημένοι εναλλάξ, σχηματίζουν κύκλο ανοικτό με μέτωπο προς το κέντρο. Τα χέρια συνδέονται από τις παλάμες, με τους αγκώνες λυγισμένους
Δωδεκανησιακός χορός που χορεύεται κυρίως στην Κω σε ρυθμό 2/4. Χορευτές και χορεύτριες σχηματίζουν κύκλο ανοιχτό με μέτωπο προς τον κέντρο. Τα χέρια συνδέονται με λαβή Τράτας (σταυρωτά).
Είναι, επίσης, χορός της επαρχίας Αμαρίου Ρεθύμνου. Ανήκει στην κατηγορία των πηδηχτών χορών. Στις μέρες μας αποδίδεται κυρίως από γυναίκες, παλαιότερα όμως ήταν μικτός χορός. Το μουσικό μέτρο του είναι 2/4 , τα βήματά του 7 ( που εκτελούνται με δύο τρόπους) και η λαβή από τις παλάμες στο ύψος των ώμων. Χορεύεται σε κύκλο.
Πηγή : βιβλίο του Ιωάννη Τσουχλαράκη "ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, μύθος, ιστορία, παράδοση, Αθήνα 2000"
Από τον Σύλλογο έρευνας και διάδοσης της Κρητικής παράδοσης «ΙΔΑΙΑ ΓΗ»
Είναι χορός της επαρχίας Ιεράπετρας. Είναι απλός, περπατητός. Χορεύεται από άνδρες και γυναίκες σε εύθυμες περιστάσεις. Το μουσικό μέτρο του είναι 2/4. Το όνομά του το πήρε από το ιδιόμορφο πιάσιμο των χορευτών, που μοιάζει να αγκαλιάζει κάθε χορευτής τον μπροστινό του. Ο μουσικός ή η «πλουμίστρα» (μια γυναίκα με πείρα στο χορό αυτό, που πιάνει στην αρχή του κύκλου) «πλουμίζει», δηλαδή «στολίζει», κάθε χορευτή και χορεύτρια με επαινετικά δίστιχα, ενώ ταυτοχρόνως εξελίσσεται η ομολογουμένως ξεχωριστή διαδικασία του αγκαλιάσματος, ξεκινώντας από τους τελευταίους του χορού, με τη διαμόρφωση αψίδας και πορείας φουρκέτας. Τον αγκαλιαστό ακολουθεί, σχεδόν πάντα, ως συνέχεια, ένας πηδηχτός χορός του νομού Λασιθίου.
Πηγή : βιβλίο του Ιωάννη Τσουχλαράκη "ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, μύθος, ιστορία, παράδοση, Αθήνα 2000"
Από τον Σύλλογο έρευνας και διάδοσης της Κρητικής παράδοσης «ΙΔΑΙΑ ΓΗ»
Είναι και αυτός ένας χορός που συναντάται σε αρκετές περιοχές των νομών Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Ανήκει στην κατηγορία των συρτών χορών. Στις μέρες μας αποδίδεται κυρίως από γυναίκες, παλαιότερα όμως ήταν μικτός χορός. Το μουσικό μέτρο του είναι 2/4 και η λαβή από τις παλάμες στο ύψος των ώμων. Για το βηματισμό του χορού υπάρχουν δύο εκδοχές, μία με 10 βήματα και μία με 18. Χορεύεται σε κύκλο.Πηγή : βιβλίο του Ιωάννη Τσουχλαράκη "ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, μύθος, ιστορία, παράδοση, Αθήνα 2000"
Από τον Σύλλογο έρευνας και διάδοσης της Κρητικής παράδοσης «ΙΔΑΙΑ ΓΗ»
Κουτσαμπαδιανός ή ΚαρτσιμπαδιανόςΛέγεται και κα(ρ)τσιμπα(ρ)διανός ή κατσαμπαδιανός ή κουτσιστός. Είναι χορός της επαρχίας Αμαρίου Ρεθύμνου. Χορεύεται μόνον από άνδρες σε κύκλο. Το μουσικό μέτρο του χορού είναι 2/4 , τα βήματά του 10 και η λαβή από τις παλάμες στο ύψος των ώμων.Στην ουσία πρόκειται για παραλλαγή του πεντοζαλιού, κάτι που επιβεβαιώνεται από τη σχετική με τη διαμόρφωση του χορού προφορική παράδοση.Υπάρχει και μία δεύτερη εκδοχή για τον τυπικό βηματισμό του χορού, με 16 βήματα, η οποία όμως αποδυναμώνεται από την ασυμφωνία της με το παραδιδόμενο χρονικό δημιουργίας του χορού, που αναφέρουμε παρακάτω.Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, την οποία διέσωσε ο λυράρης Γιώργος Μουζουράκης (1904–2001) από την Παντάνασσα Αμαρίου, καταθέτοντάς την σε συνέντευξη που μου παραχώρησε το 1995, το ιστορικό διαμόρφωσης του χορού έχει ως εξής: Αρκετά χρόνια μετά την επανάσταση του Δασκαλογιάννη, εκεί γύρω στα 1800, ένας καπετάνιος από την Αμπαδιά, κουτσός στο αριστερό του πόδι, μετά από μία μάχη με Τούρκους στη Λοχριά της Αμπαδιάς, θέλησε να χορέψει πεντοζάλι. Οι μουσικοί, που έπαιξαν για αυτόν, και οι χορευτές, που χόρεψαν μαζί του, τον τίμησαν, προσαρμόζοντας το ρυθμό της μουσικής του πεντοζαλιού και τα βήματα του χορού, αντίστοιχα, στα ζάλα ενός κουτσού άνδρα. Εκείνος, παρ’ ότι κουτσός, χόρεψε και ο χορός του έμεινε στην παράδοση της επαρχίας Αμαρίου ως κουτσαμπαδιανός ή κα(ρ)τσιμπα(ρ)διανός ή κατσαμπαδιανός ή κουτσιστός για να θυμούνται όλοι το χορό του κουτσού από την Αμπαδιά.Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές (στις οποίες επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια έχω αναφερθεί μέσα από τα κείμενά μου), ανάμεσα σε αυτούς που συμμετείχαν στην επανάσταση του Δασκαλογιάννη, στα 1770-71, ήταν και ο σπουδαίος οπλαρχηγός Ιωσήφ Δασκαλάκης ή Σηφοδασκαλάκης (πατήρ) από την Αμπαδιά Ρεθύμνου, ο οποίος, μάλιστα, ήταν από αυτούς που επέζησαν του αγώνα, αλλά έμεινε χωλός στο αριστερό του πόδι. Να σημειωθεί ότι ο Σηφοδασκαλάκης ήταν σφακιανής καταγωγής και ο γιος του, που ήταν σημαιοφόρος στο στράτευμα του Δασκαλογιάννη, σκοτώθηκε στις αρχές της επανάστασης. Θεωρώ, λοιπόν, ότι είναι πολύ πιθανόν ο Σηφοδασκαλάκης να είναι ο κουτσός Αμπαδιανός (ή Αμπαδιώτης), που συνδέεται με το παραδιδόμενο ιστορικό του χορού.Διαπιστώνουμε ακόμη ότι το ιστορικό του πεντοζαλιού ενισχύεται από εκείνο του κουτσαμπαδιανού (1770 το πεντοζάλι, 1800 ο κουτσαμπαδιανός). Το γεγονός δε ότι οι δύο χοροί αυτοί έχουν κοινά πολλά τεχνικά στοιχεία, κάνει ακόμα πιο ισχυρή τη θεώρηση που θέλει τον κουτσαμπαδιανό να προκύπτει από το πεντοζάλι.
Πηγή : βιβλίο του Ιωάννη Τσουχλαράκη "ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, μύθος, ιστορία, παράδοση, Αθήνα 2000"
Από τον Σύλλογο έρευνας και διάδοσης της Κρητικής παράδοσης «ΙΔΑΙΑ ΓΗ»
Λέγεται Μαλεβιζιώτης γιατί πρωτοχορεύτηκε στην επαρχεία Μαλεβιζίου στο Ηράκλειο και Καστρινός γιατί το Ηράκλειο λέγεται Κάστρο και κάνει την εμφάνιση του σε όλη την Κρήτη κατά την διάρκεια του '20.Χορός ζωηρός, γοργός, ηρωικός και εντυπωσιακός, αλματώδης, ενθουσιώδης, δυναμικός που αφήνει τον χορευτή ή τη χορεύτρια που σέρνει το χορό να αυτοσχεδιάσει και αποτελείται από οχτώ βήματα μπροστά και οχτώ πίσω. Χορεύεται από άντρες και γυναίκες μαζί, πιασμένοι σε σχήμα κύκλου με τα χέρια πιασμένα από τις παλάμες στο ύψος των ώμων αλλά με τους αγκώνες λυγισμένους, σε ρυθμό με μέτρο 2/4, με τη συνοδεία της λύρας ή του βιολιού, με λαγούτο, μαντολίνο ή ασκομαντουρα .Οι βηματισμοί από απλοί, γίνονται πιο σύνθετοι, πιο γρήγοροι με απότομες κινήσεις (στροφές), που σημαίνει ότι χρειάζεται αντοχή και να έχεις την ευχέρεια να κάνεις γρήγορες και τεχνικές φιγούρες.Διακρίνεται για την ατομικότητα, τη δημιουργία και την δεξιοτεχνία του. Ο πρωτοχορευτής θεωρείται ο τεχνίτης και ο οδηγός των υπολοίπων χορευτών, ενώ έχει την δυνατότητα να δείξει τη δεξιοτεχνία του κάνοντας παραλλαγές στα απλά βήματα, με καθίσματα, με ρυθμικά χτυπήματα των χεριών στα πόδια (ταλίμια), με απότομες στροφές στον αέρα, να αποσπάται του κύκλου με ρυθμικά χτυπήματα των ποδιών του στο έδαφος, πάντα μετρημένος και χωρίς υπερβολές.Η γυναίκα πιάνει συχνά στο χορό πρώτη, με χάρη και θηλυκότητα, κάνοντας πολλές στροφές στο χέρι του άντρα και μερικές φορές, αποσπώμενη του κύκλου, χωρίς να απομακρύνεται από τον άντρα.Η προέλευση του χορού έχει τις ρίζες του στη Μινωική εποχή, αφού στα ελληνικά γραπτά συναντούμε ένοπλους επαναστατικούς χορούς, όπως τον ορσίτη (αρχαίος Κρητικός χορός), όπου ο Αθηναίος μας λέει ότι έχει τις ρίζες του στην αρχαία πυρρίχη.Ο Γεώργιος Χατζηδάκις γύρω στο 1909 μας περιγράφει μια χαρακτηριστική φιγούρα του αυτοσχεδιασμού του μπροστινού: “άλλοτε ο οδηγός του χορού αποσπάται του κύκλου και χορεύει μόνος κρούοντας χείρας, άλλοτε πάλιν υψών τους πόδας κτυπά αυτούς με τα χείρας του εν ρυθμό. Οι πλέον ευκίνητοι στηριζόμενοι δια της μία χειρός επί του δευτέρου χορευτού και υψούντες το σώμα επί των ποδών, κάμπτουν τούτο προς τα όπισθεν, μέχρις ότου η κεφαλή αυτών εγγίζει το έδαφος. Ανορθούμενοι δ’ έπειτα αποτόμως εξακολουθούν χορεύοντας χωρίς να χάσουν τον ρυθμόν”. Πηγή Λαογραφικός –χορευτικός όμιλος “Κρήτες»
Παρ’ όλο που όλοι οι κρητικοί χοροί χορεύονται σ’ ολόκληρο το νησί και έχουν τις ρίζες τους στις αρχαίες μινωικές τελετές κάθε χορός έχει και κάτι ξεχω-ριστό. Υπάρχει δε μια άγραφη παράδοση που τους κατατάσσει κατά επαρχίες. Έτσι ο συρτός θεωρείται χορός της Δ. Κρήτης (Ν.Χανίων), η σούστα της Κεντρικής και Δυτικής (Ν. Ρεθύμνου, Ν Ηρακλείου, ο μαλεβιζιώτης της Κεντρικής (Ν.Ηρακλείου) και το πεντοζάλι της Ανατολικής Κρήτης(Ν. Λασιθίου).
Ο Πεντοζάλης ή Πεντοζάλι, είναι ένας Νησιώτικος, Κρητικός Χορός, διαδεδομένος σε ολόκληρη την Ελλάδα και κυρίως στην Κρήτη.
Ο πεντοζάλης χορεύεται από άνδρες και γυναίκες με μέτρο τα 2/4. Συνοδεύεται από πλήθος μελωδιών, τα γνωστά πεντοζάλια. Ονομάστηκε πεντοζάλι γιατί συμβολίζει το πέμπτο ζάλο (δηλαδή βήμα ), όπως ειπώθηκε η θεωρούμενη πέμπτη κατά σειρά ελπίδα των Κρητικών για απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους και όχι γιατί έχει πέντε βήματα, όπως λανθασμένα έχουν πει αρκετοί. Έχει δέκα βήματα ,σε ανάμνηση της 10ης Οκτωβρίου του 1769, όπου και χορεύεται για πρώτη φορά στην Ανώπολη Σφακιών , οπότε λήφθηκε η απόφαση των Σφακιανών για την πραγματοποίηση της επανάστασης , και η μουσική του αποτελείται από δώδεκα μουσικές φράσεις (γυρίσματα ή σκοπούς ) - ένα από αυτά είναι και αυτό που παραθέτουμε εμείς - προς τιμήν των δώδεκα πρωτεργατών της εξέγερσης . Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι κάτοικοι των επαρχιών Κισσάμου και Σελίνου όταν χόρευαν το πεντοζάλι, στο άκουσμα κάθε σκοπού της μουσικής του χορού, φώναζαν το όνομα του καπετάνιου που αντιστοιχούσε ο μουσικός σκοπός, τιμώντας έτσι τη μνήμη του Δασκαλογιάννη των βασικών συνεργατών του και της εξέγερσης των.
Είναι καθαρά πολεμικός χορός και διαδηλώνει τον ξεσηκωμό, τη λεβεντιά, τον ηρωισμό και την ελπίδα. Αναφορές για την καταγωγή του χορού, γίνονται στους Μινωικούς Χορούς και τους Κουρήτες, οι οποίοι χορεύαν στα ίδια βήματα του σημερινού χορού με την Αρχαία Πυρρίχη, ενός ένοπλου χορού ανδρών και ιδίως της Αρχαίας Δωρικής πολιτείας. Ο Πυρρίχιος, ως δωρικός, πολεμικός χορός, χορευόταν και στην Αθήνα και στη Σπάρτη. Με το χρόνο διατηρήθηκε και διαμορφώθηκε ως "πεντοζάλης" και είναι ο χορός που χορεύεται τώρα στην Κρήτη.
Ο χορός αποτελείται από την εισαγωγή και τα ήρεμα βασικά βήματα. Ο Σιγανός χορεύεται, πολλές φορές με τη συνοδεία μαντινάδων, με αργά βήματα είτε προς τη φορά, είτε προς το κέντρο του κύκλου και στη συνέχεια καθώς ο ρυθμός γίνεται πιο γρήγορος, τα βήματα γίνονται κι αυτά πιο γρήγορα και πηδηχτά. Οι χορευτές αρχίζουν άλλοτε με το αριστερό πόδι και άλλοτε με το δεξί. Οι κινήσεις του χορού είναι 10, από τις οποίες οι 8 είναι καθαρά βήματα και 2 κινήσεις των ποδιών στο κενό. Το μαύρο κρουσάτο μαντήλι που φορά στο κεφάλι ο χορευτής μαρτυρά τις θυσίες και τη γενναιότητα του κρητικού λαού.Πηγή Βικιπαίδεια
Είναι ένας από τους παλιούς τοπικούς χορούς που χορευόταν στην επαρχία Αμαρίου και Αγ. Βασιλείου αλλά και σε άλλα χωριά του Ρεθύμνου και του Ηρακλείου (κυρίως σε αυτά που βρίσκονταν στα όρια με το Ρέθυμνο) μέχρι και λίγο μετά τον πόλεμο.Συναντάται και ως προβατινίστικος χορός ή προβατίνα ή νταγκουνάκι γιατί οι κινήσεις που κάνει ο χορευτής,να χτυπάει δηλ το πόδι του στη γη, θυμίζουν τα πρόβατα όταν θα νευριάσουν. Κάτοικοι μεγαλύτερης ηλικίας της επαρχίας Αμαρίου ανέφεραν ότι τραγουδούσαν και μαντινάδες σε αυτό το σκοπό όμως δεν έχουν διασωθεί. ΠηγήΛαογραφικός –χορευτικός όμιλος “Κρήτες»
Ο χορός αυτός που χορεύεται κυρίως στην περιοχή των Μεγάρων σε ρυθμό 2/4, έχει πάρει τις κινήσεις του από τη ζωή των ψαράδων. Ανάλογα με την εθιμική περίσταση, παρουσιάζει διάφορες παραλλαγές που αποδίδονται με διαφορετικό ρυθμό και χορευτικό μοτίβο, προσαρμοσμένο προς την ανάλογη εορτάσιμη ημέρα του χρόνου. Έτσι για παράδειγμα έχουμε τη λαμπρή καμάρα, που χορεύεται αποκλειστικά και μόνο τη μέρα του Πάσχα, τα «Μόινα-νενά» και το «Συρτό της Τράτας» που χορεύονται σε όλες τις χορευτικές περιστάσεις. Ο χορός αποτελείται από έξι βήματα, που χορεύονται με ισόχρονο ρυθμό.Πηγή Πολιτιστικός σύλλογος Έδεσσας
Μικτός χορός που χορεύεται στη Σαλαμίνα (Κούλουρη), από την οποία πήρε και το όνομά του. Οι χορεύτριες και οι χορευτές σχηματίζουν κύκλο ανοιχτό με μέτωπο προς το κέντρο. Τα πόδια είναι σε στάση προσοχής ενώ τα χέρια συνδέονται με τη λαβή του Καλαματιανού ή σταυρωτά, δηλαδή το αριστερό χέρι του πρώτου χορευτή, τεντώνεται λοξά αριστερά, πάνω από το δεξί του δεύτερου, και συνδέεται με την παλάμη του δεξιού χεριού του τρίτου προς τα αριστερά χορευτή. Με όμοιο τρόπο συνδέουν τα χέρια τους ο δεύτερος και ο τέταρτος, ο τρίτος και ο πέμπτος κ.ο.κ. Το δεξί χέρι του πρώτου συνδέεται με το δεξί του δεύτερου και το αριστερό του τελευταίου με το αριστερό του προτελευταίου. Ο χορός αποτελείται από έξι βήματα, κατά τα οποία τονίζεται ιδιαίτερα το πρώτο και τέταρτο βήμα.
Είναι χορός της Ανατολικής Ρούμελης και συνοδεύεται συνήθως από τα τραγούδια Τα Ρίτσα και η Κοντούλα. Το συρτοκαλαματιανό αρχίζει με ρυθμό καλαματιανού σε αργό τέμπο και στη συνέχεια εξελίσσεται πιο γρήγορα και χορεύεται με ταχύτερο ρυθμό. Είναι ο χορός που χορεύουν οι βλάχοι και οι τσελιγκάδες.
Ανδρικός χορός, από τους πιο λεβέντικους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Θεωρείται όπως και ο Συρτός Καλαματιανός, πανελλήνιος χορός γιατί χορεύεται στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας. Το όνομά του το πήρε από την Τσαμουριά ή Τσάμικο της Ηπείρου. Λέγεται και «κλέφτικος γιατί χορευόταν από τους κλέφτες την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Χορεύεται από γυναίκες, στην Αράχωβα Πελοποννήσου. (Παλιότερα η Αράχωβα λεγόταν Καρυαί). Αρχική θέση είναι η προσοχή, και το μουσικό μέτρο τα 2/4 και τα 7/8. Ο χορός στηρίζεται στην «προμενάντ βαλς». Οι χορεύτριες σχηματίζουν δύο χωριστούς ομόκεντρους ανοιχτούς κύκλους, με λαβή των χεριών από τις παλάμες.
Χορεύεται κυρίως στην περιοχή της Μάνης, σε ρυθμός 2/4. Ο χορευτές σχηματίζουν
κύκλο ανοιχτό με μέτωπο προς το κέντρο. Τα πόδια σε στάση προσοχής. Τα χέρια
συνδέονται με τη λαβή της Τράτας (σταυρωτά).Ο χορός αποτελείται από δύο
στροφές, κάθε μια από τις οποίες έχει ξεχωριστό αριθμό βημάτων.Πηγή Πολιτιστικός σύλλογος Έδεσσας
Χορεύεται από άνδρες και γυναίκες στην Τσακωνιά της επαρχίας Κυνουρίας, του Νομού Αρκαδίας από την οποία πήρε και το όνομά του, με λαβή των χεριών από τους αγκώνες (αγκαζέ). Ο χορός αναπαριστάνει την είσοδο και έξοδο του Θησέα από το λαβύρινθο. Γι΄αυτό, όταν χορεύεται, κουλουριάζει όπως το φίδι. Είναι ο χορός που χόρεψε ο Θησέας με τους συντρόφους του, όπως έμεινε να λέγεται παραδοσιακά. Όταν όμως θέλει να ξεκουλουριάσει, ο πρωτοχορευτής γυρίζει αμέσως δεξιά, και με την πλάτη προς τους υπόλοιπους. Όταν ξεκουλουριάσουν, οι δύο πρώτοι χορευτές, κάνουν καμάρα για να περάσουν οι άλλοι από κάτω. Το ότι ο χορός χορεύεται στην Τσακωνιά, δεν πρέπει να μας φαίνεται καθόλου παράξενο, από το γεγονός ότι πολλές φορές έγιναν μετακινήσεις από την Κρήτη στη Πελοπόννησο και από την Πελοπόννησο στην Κρήτη, ανάλογα βέβαια με τις συνθήκες που δημιουργούσαν οι πόλεμοι και οι καταστροφές.Πηγή Πολιτιστικός σύλλογος Έδεσσας
Ο χορός αυτός είναι ένας ανδρικός χορός που χορεύται κυρίως στην Πυλαία (Καπουτζήδα) της Θεσσαλονίκης. Την ονομασία του την οφείλει μάλλον σε κάποια όμορφη γυναίκα που φορούσε παρτάλια, δηλαδή κουρελιασμένα ρούχα. Γι’ αυτό και ο χορός λέγεται και «της Παρτάλως». Η λαβή των χεριών είναι από τις παλάμες με λυγισμένους τους αγκώνες ή από τους ώμους. Ο χορός αποτελείται από έξι πηδηχτά βήματα πάνω στα οποία γίνονται διάφορες φιγούρες. Ανά 4 εξάρια σύμφωνα με τη μουσική αλλάζουμε και φιγούρα. Το μέτωπο του χορού είναι σχεδόν πάντα προς το κέντρο.(Πηγή Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Είναι γυναικείος χορός που χορεύεται σ’ ανοικτό κύκλο. Γρήγορος πηδηχτός και ζωηρός γαμήλιος χορός που χορεύουν οι συμπεθέρες πριν πάνε από το σπίτι της νύφης στο σπίτι του γαμπρού, πριν τη στέψη. Η λαβή των χεριών είναι από τους καρπούς με τεντωμένους τους αγκώνες.Ο χορός αποτελείται από 16 βήματα και χωρίζεταισε τρία μέρη:Τοπρώτο μέρος είναι το δεύτερο μέρος της "Ομορφούλας" (κινήσεις 5-8) ενώ το δεύτερο μέρος είναι το τρίτο μέρος της "Ομορφούλας"Πηγή Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Μακεδονικός χορός που χορεύεται συνήθως στην περιοχή της Φλώρινας από άνδρες και γυναίκες.Χορεύεται σε ζευγάρια με λαβή από τις παλάμες και λυγισμένους τους αγκώνες και ελεύθερα μετ α χέρια στη μεσολαβή η γυναίκες, ενώ οι άνδρες σε αρμονική αντιμετάθεση.Τα βήματα του χορού είναι 8, τα οποία γίνονται εναλλάξ, αρχίζοντας μια φορά με το δεξί πόδι και μια φορά με το αριστερό.(Πηγή Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Χορεύεται κυρίως από γέροντες στα Αλώνια της Φλώρινας. Είναι μεγαλοπρεπής και βαρύς χορός. Η λαβή είναι από τις παλάμες και με λυγισμένους τους αγκώνες Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές
Μικτός κυκλικός χορός. Χορεύεται σε ανοικτό κύκλο, με λαβή από τους καρπούς, με τεντωμένους τους αγκώνες. Ο χορός είναι πηδηχτός και γρήγορος.(Πηγή Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Μικτός, γυναικείος και αντρικός χορός, που χορεύεται στην περιοχή της Αριδαίας. Κυρίως γαμήλιος χορός που χορεύεται από τους νιόπαντρους και τους συμπεθέρους. Μπροστά χορεύουν οι άνδρες και ακολουθούν οι γυναίκες. Όπως πάρα πολλοί μακεδονικοί χοροί είναι διμερής χορός που αποτελείται από ένα αργό και ένα γρήγορο μέρος. Το αργό αποτελείται από 9 βήματα και η λαβή είναι από τους ώμους. Στο γρήγορο μέρος η λαβή αλλάζει και οι χορευτές πιάνονται από τις παλάμες με τους αγκώνες τεντωμένους.
Χορεύεται κυρίως από γυναίκες στην περιοχή της Σιάτιστας. Μόλις αρχίσει ο χορός, οι χορεύτριες γυρίζουν προς τη φορά και με το δεξί χέρι πιάνουν τον αριστερό ώμο της προηγούμενης χορεύτριας, ενώ με το αριστερό πιάνουν το δεξί χέρι της επόμενης που στηρίζεται κι αυτό με την παλάμη στον αριστερό ώμο.Ο χορός αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο γίνονται 30 βήματα (5x6) με τη λαβή που προαναφέρθηκε και χορεύεται σε κύκλο. Μπορούν όμως να γίνουν τα 15 βήματα προς τη φορά του χορού και τα υπόλοιπα αντίθετα από τη φορά. Το δεύτερο μέρος εκτελείται με μέτωπο προς το κέντρο του κύκλου και γίνονται δύο δωδεκάρια.. Το πρώτο αρχίζει με το δεξί πόδι και το δεύτερο με το αριστερό, ενώ η λαβή των χεριών είναι από τις παλάμες με τους αγκώνες τεντωμένους, με μικρή κίνηση μπροστά – πίσω στα πρώτα 8 βήματα και στα δύο δωδεκάρια.(Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Η Μακεδονία ξακουστή είναι τίτλος πατριωτικού τραγουδιού για τη Μακεδονία που ακούγεται σε εορτές και εθνικές επετείους και καθιερώθηκε ως ύμνος της Μακεδονίας.Ο παραδοσιακός «Μακεδονικός χορός» είναι ένα από τα Ελληνικά παραδοσιακά άσματα που η ρίζα τους ξεκινάει από τους Ακρίτες υπερασπιστές του Βυζαντίου. Ο στίχος του είναι γραμμένος σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, ο δε ρυθμός του είναι 2 τετάρτων και χορεύεται σε ρυθμό χασάπικο.
Γυναικείος χορός που χορεύεται στη Νιγρίτα Σερρών. Την ονομασία του οφείλει στα λόγια του τραγουδιού που αναφέρονται σε μια όμορφη νέα, τη Γερακίνα. Σύμφωνα με την παράδοση η Γερακίνα, προσπαθώντας να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι, έπεσε μέσα και δεν κατάφερε να σωθεί παρά τις προσπάθειες του αγαπημένου της. Η ιστορία έγινε θρύλος και με τον καιρό εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους χορούς.Ο χορός αποτελείται από τρία μέρη, και η λαβή των χεριών είναι από τις παλάμες με τα χέρια κάτω. Στο πρώτο μέρος γίνονται 12 βήματα προς τα δεξιά, ενώ τα χέρια πηγαίνουν στον δεξί ώμο της προηγούμενης και το αριστερό στη μεσολαβή και 12 βήματα προς τ’ αριστερά, αλλάζοντας χέρια. Στο δεύτερο μέρος γίνονται δύο 6άρια με μέτωπο προς το κέντρο του κύκλου, ενώ στο 3ομέρος γίνονται 22 κινήσεις επιτόπου, παλαμάκια και κινήσεις του κορμού αριστερά-δεξιά.(Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Η μουσική του χορού διακρίνεται για τον γοργό της ρυθμό που σε δύο μέρη. Χορεύονταν από άνδρες και γυναίκες, κυρίως στην περιοχή των Ιωαννίνων. Πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι «Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια». Το πρώτο μέρος του χορού σχηματιζόταν από τις 4 πρώτες κινήσεις τουΠαραμυθιώτικου, που επαναλαμβανόταν συνολικά οκτώ φορές, ενώ το χορευτικό μοτίβο του δεύτερου μέρους απαρτιζόταν από τις κινήσεις τουσυρτού στα τρία που επαναλαμβανόταν συνολικά οκτώ φορές..(Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Χορεύονταν σε ανοιχτό κύκλο από άνδρες και γυναίκες. Η λαβή των χεριών ήταν από τις παλάμες με λυγισμένους τους αγκώνες ή θηλυκωτά. Το χορευτικό του μοτίβο σχηματιζόταν από 16 κινήσεις που επαναλαμβανόταν σ’ όλη την διάρκεια της μουσικής. Συνοδευόταν είτε από οργανική μουσική είτε με μουσική και τραγούδι, όπως «ο Κωσταντάκης», η «Αλεξάνδρα» το «Πουλάκι» ή τη «Βεργινάδα» που έχει μεταφορική σημασία και εννοεί τη λυγερόκορμη κόρη. Μετά το Ζαγορίσιο το γύριζαν συνήθως σε τσάμικο ή συρτό στα δύο. (Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
Είναι ένας πρόσφατος χορός που καθιερώθηκε μεταπολεμικά και χορεύεται από άνδρες και γυναίκες, με λαβή απ’ τις παλάμες και λυγισμένους τους αγκώνες. Πήρε τ’ όνομά του από τα λόγια του τραγουδιού «Δεν’ μπορώ μανούλα μ’ δεν μπορώ, αχ σύρε να φέρεις το γιατρό». Χορεύεται σε 11 κινήσεις εκ των οποίων οι 6 πρώτες είναι του συρτού στα δύο και οι επόμενες πέντε, οι πέντε πρώτες του ίδιου χορού Πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές
Αργός κυκλικός χορός που χορευόταν ιδιαίτερα σ’ όλη την Ήπειρο. Τα λόγια του τραγουδιού αναφέρονταν στην μεγάλη πληγή της Ηπείρου, τον ξενιτεμό και για το λόγο αυτό ήταν πολύ δημοφιλές. Τόσο το τραγούδι όσο και ο χορός έχουν πολύ αργό ρυθμό, με συνεχείς συγκοπές της μελωδίας και των φωνητικών, που υπογραμμίζουν έναν θλιβερό λυγμό νοσταλγίας για τον ξενιτεμένο.(πηγή Οι Ελληνικοί χοροί κατά περιοχές)
